Kraj, który pew­nie dla wielu z Was koja­rzy się tylko z Machu Pic­chu, lamami i tym że leży gdzieś w Ame­ryce Połu­dnio­wej. Tak, wszystko się zga­dza, ale dla mnie wła­śnie ten kraj stał się dru­gim domem i magiczną kra­iną, pełną nie­spo­dzia­nek, w któ­rej oka­zuje się, że moje dotych­cza­sowe krejzi życie był niczym w porów­na­niu z tym co prze­ży­łam w Peru…

Ale może po kolei, bo nie wszytko było takie kolo­rowe od samego początku. Peru – kraj ucho­dzący za nie­bez­pieczny zwa­żyw­szy na fakt, że dla prze­cięt­nego miesz­kańca Europy jest to tylko kraj trze­ciego świata poło­żony gdzieś hen daleko w Ame­ryce Płd, sły­nący z gan­gów, nar­ko­ty­ków, han­dlu ludźmi, świe­tli­stego szlaku…
Oka­zuje się jed­nak, że NIE DO KOŃCA tak to wygląda – oczy­wi­ście są tam nie­bez­pieczne rejony, miej­sca gdzie wymię­kają nawet naj­więk­sze cwa­niaki, ale tak jest prze­cież wszę­dzie. Życie polega na tym żeby za każ­dym razem odkry­wać nowe miej­sca i hory­zonty! No i jak to mówią no risk no fun!;)

Zacz­nijmy od początku– 18.02.2015 po męczą­cej i wie­lo­go­dzin­nej podróży na drugi koniec świata ląduje szczę­śli­wie na lot­ni­sku im. Jorge Cháveza w Limie i od samego początku uświa­da­miam sobie, że łatwo nie będzie, szybko też nie, bo prze­cież daje o sobie znać tzw wszech­obecna MAÑANA MAÑ(MAÑczyt. Pocze­kaj sobie, prze­cież ni­gdzie Ci się nie śpie­szy, nam tym bar­dziej). Udaje mi się zała­twić wszyst­kie for­malne sprawy i po chwili wycho­dzę na zewnątrz – jest 4 rano, ciemno, brudno, śmier­dzi nie­sa­mo­wi­cie. Uświa­da­miam sobie, że znaj­duje się w Cal­lao ucho­dzą­cej za jedną z naj­nie­bez­piecz­niej­szych dziel­nic Limy. Jedyne o czym myślę to: „OK, DAMY RADE! (ale tak naprawdę musze się napić!) KTO JAK NIE JA, TO WCALE NIE WYGLĄDA TAK ŹLE!”
Istot­nie, nie było aż tak źle.
Było gorzej, wręcz tra­gicz­nie!!

Z lot­ni­ska odbiera mnie zna­jomy i zabiera do sie­bie na pierw­sze dni chcąc mieć pew­ność, że nie wrócę pierw­szym moż­li­wym samo­lo­tem do Pol­ski, bo moja mina mówiła chyba zbyt wiele.
Pierw­sze wra­że­nie – szok kul­tu­rowy! Gdzie ja jestem? Co tu się dzieje? Pierw­sze dni w Limie były małym dra­ma­tem. Sto­lica będąca ogrom­nym mia­stem zatło­czo­nym 24 godziny na dobę. Samo­chody – wszyst­kie poobi­jane, ponie­waż nikt tam nie potrafi pro­wa­dzić (niby włą­cza kie­run­kow­skaz w lewo, ale jedzie w prawo przy uro­czym akom­pa­nia­men­cie klak­sonu pozo­sta­łych uczest­ni­ków ruchu) – kosz­mar! Co gor­sza wszy­scy ludzie na ulicy mnie zacze­piali, gwiz­dali, dość mocno zauwa­żalna była eks­cy­ta­cją moją egzo­tyczną jak na tamte rejony urodą.

Jedze­nie – deli­kat­nie rzecz ujmu­jąc nie­smaczne. Miej­scowi do każ­dego dania dodają limonkę, dużo limonki, jesz­cze wię­cej limonki!! Dzięki temu wszyst­kie dania mają taki sam smak. Tam­tej­sza kuch­nia sły­nie ze świnki mor­skiej z rusztu (zna­nej jako’’Cuy’’) czy też suro­wej ryby (tzw. Che­vi­che), zaś typowy dla tam­tego rejonu alko­hol to Pisco do któ­rego dodają surowe jajko!! Co? Jak to w ogóle można pić??

To wszystko nie wyglą­dało za cie­ka­wie, w zasa­dzie cały czas moje myśli krą­żyły wokół ucieczki i powrotu do Kra­kowa! Decy­duję się jed­nak zna­leźć miesz­ka­nie! Wybór pada na naj­bez­piecz­niej­szą dziel­nicę mia­sta zara­zem naj­droż­szą,  ponie­waż zamie­rzam jakoś prze­żyć tu 6 mie­sięcy wolę wró­cić biedna niż w ogóle nie wró­cić. MIRAFLORES dziel­nica poło­żona bez­po­śred­nio na wybrzeżu, zamiesz­kała przez więk­szość mię­dzy­na­ro­do­wych stu­den­tów. Po żmud­nych poszu­ki­wa­niach udaje mi się zna­leźć wła­sne cztery ściany. Po szczę­śli­wym zakwa­te­ro­wa­niu się w nowym lokum, ota­cza­jąca mnie rze­czy­wi­stość stała się tro­chę bar­dziej przy­ja­zna. Nad­szedł czas aby poznać nocne życie Sto­licy Kraju Inków. Na pierw­szą imprezę uda­jemy się wraz z kole­żanką do fancy klub GÓTICA w cen­trum han­dlo­wym na kli­fach. Bez żad­nych pro­ble­mów możemy się odna­leźć ponie­waż oka­zuje się, że Peru­wiań­czycy są jesz­cze niżsi niż mogłoby się wyda­wać i więk­szość sięga nam naj­wy­żej do ramion. Klub ten szybko staje się moim ulu­bio­nym, a grana w nim muzyka spra­wia, że nawet naj­więk­sze sztyw­niaki zaczy­nają krę­cić bio­der­kami. Muzyka w Peru mnie nie roz­cza­ro­wała (Reg­ga­teon, Baj­lando czy Nicky Jam – Bóg! Pole­cam).

Wkrótce nad­cho­dzi czas pierw­szych dni na uni­wer­sy­te­cie. Kam­pus znaj­duje się 15 km od miej­sca mojego zamiesz­ka­nia, opcje dotar­cia na miej­sce były dwie: tzw „kombi” czyli coś jak bus lecz liczba miejsc jest w nim nie­ogra­ni­czona i czas podróży trwa ok 2h (z tej opcji rezy­gnuję od razu) albo taxówki, któ­rych jest mnó­stwo i są sto­sun­kowo tanie. Łapie się je na ulicy mimo iż wszy­scy mówią że nie powinno się tego robić, bo jest nie­bez­piecz­nie (ist­nieje rów­nież opcja zamó­wie­nia taxi przez apli­ka­cje w tele­fo­nie, namie­rzana jest ona wtedy przez GPS, więc moż­li­wość upro­wa­dze­nia czy por­wa­nia zmniej­sza się), mi na szczę­ście ni­gdy nic się nie przy­tra­fiło.
UEK ma pod­pi­saną umowę bila­te­ralną z USIL – Uni­ver­si­dad San Igna­cio de Loy­ola, ładną w miarę nowo­cze­sną, pry­watną uczel­nią głów­nie dla boga­tej mło­dzieży z Limy. Co wię­cej mię­dzy­na­ro­dowi trak­to­wani są jak jajka, bo to prze­cież pre­stiż dla uczelni w Peru, że ma zaję­cia w języku angiel­skim (w wielu przy­pad­kach zna­jo­mość języka przez wykła­dow­ców pozo­sta­wiała jed­nak wiele do życze­nia). Szybko oka­zało się, że przedmioty które wybra­łam nie zostaną otwarte, więc z dosyć ubo­giej oferty udało mi się wybrać kilka innych. Ten jeden naj­waż­niej­szy – Tal­ler de bar – kurs bar­mań­ski udało mi się ukoń­czyć z wyróż­nie­niem!

Do Peru poje­cha­łam rów­nież po to aby zwie­dzać, podró­żo­wać. Oka­zało się jed­nak, że Peru nie jest naj­lep­szym miej­scem wypa­do­wym, gdyż linie lot­ni­cze nie dość, że nie mają boga­tej oferty desty­na­cji to jesz­cze dys­kry­mi­nują ludzi innej naro­do­wo­ści i mają dwie różne ceny bile­tów.
Jak się póź­niej oka­zało bar­dzo fajną i wygodną opcją podró­żo­wa­nia są auto­busy tzw ’bus cama’ czyli pra­wie łóżka. Jest to świetna opcja dla podró­żu­ją­cych, odle­gło­ści w Peru nie należą do naj­krót­szych i przy­kła­dowa podróż z Limy do np. Mán­cory (1000km) trwa 17 godzin(tro­chę dużo, więc w nor­mal­nym auto­bu­sie można byłoby znieść jajko). Tak też odby­łam pierw­szą podróż do Are­qu­ipy –mia­sto na połu­dniu Peru skła­da­jące się głów­nie z wul­ka­nów, Colca Kanion, pie­szo­mar­szy. Prze­mie­rza­jąc piękne rejony połu­dnio­wego Peru uda­łam się do Puno i nad jezioro Titi­caca (naj­więk­sze i naj­wy­żej poło­żone jezioro w Ame­ryce Płd). Z uwagi na istotną róż­nicę wyso­ko­ści (Lima leży na 100 m n. p. m. a Puno to aż 3830 m n.p.m.) poja­wić się może cho­roba wyso­ko­gór­ska (dla mnie nie była ona nawet zauwa­żalna), reme­dium na którą była her­batka lub cukie­reczki z liści koki, która ma za zada­nie niwe­lo­wać skutki wyso­kiego ciśnie­nia! Jako że jezioro to dzieli dwa pań­stwa Peru i Boliwię , zde­cy­do­wa­łam się ruszyć tro­chę dalej i prze­kro­czyć tę gra­nicę i tak też zna­la­złam się w Boli­wii – Copa­ca­bana, Isla del sol (gdzie pozna­łam wspa­nia­łych ludzi bez któ­rych nie było by aż tak zabaw­nie). La Paz (wszy­scy myślą, że to sto­lica tego kraju, otóż nie, sto­licą jest mało wszyst­kim znane Sucre w cen­trum Boli­wii), które w praw­dzie nie było szcze­gól­nie zachwy­ca­jące, acz­kol­wiek sza­lone życie nocne tego mia­sta jest nie­zmier­nie fascy­nu­jące i zapad­nie w mej pamięci na długo. UYUNI to miej­sce, któ­rego nie można prze­ga­pić – piękne zapie­ra­jące dech w pier­siach Salt flats czyli pusty­nia solna – miej­sce bar­dzo popu­larne na mapie Boli­wii, prze­piękne laguny, FLAAAAAAAAMINGI. Trzydniowy obóz prze­trwa­nia na pustyni – bez wody, bez elek­trycz­no­ści, taki powrót do epoki kamie­nia łupa­nego;)

Będąc na połu­dniu Boli­wii byłam już kilka kro­ków od gra­nicy z Chile, gdzie uda­łam się aby podzi­wiać Ata­came – mgli­stą pusty­nię, naj­such­sze miej­sce na świe­cie.
Zako­cha­łam się w Chile i obie­ca­łam sobie, że na pewno tam wrócę!

Pobyt w Peru daje rów­nież moż­li­wość odwie­dze­nia dżun­gli!!! TAK, Ama­zonka to rzeka o któ­rej uczy­łam się w szkole i w naj­śmiel­szych snach nie pomy­śla­łam, że będzie mi dane nią pły­nąć. IQUITOS, bo tak nazywa się miej­sco­wość gdzie cała przy­goda się zaczyna, nie ma wiele do zaofe­ro­wa­nia ale stam­tąd tuc­tu­cami dosta­łam się do portu, gdzie po zmia­nie środka trans­porty na łódź, roz­po­częła się podróż w nie­znane. Me wow – to dopiero była przy­goda! Noce w hama­kach, nad głową ska­czące małpy, zwi­sa­jące z drzew węże, w rzece kro­ko­dyle, a całość ską­pana w pie­kiel­nym gorącu przy wil­got­no­ści powie­trza miliard! W gru­pie zna­jo­mych i towa­rzy­stwie miej­sco­wego alko­holu, dali­śmy rade! Atmosferę zawsze trochę ochłodziły cha­rak­te­ry­styczne dla Ama­zo­nii desz­cze, które poja­wiały się zni­kąd.

Crème de la crème pobytu w Peru sta­nowi MACHU PICCHU, bez któ­rego pobyt w Peru się nie liczy. Z odda­lo­nego 1000 km na połu­dniowy wschód od Limy – Cuzco (jako dziecko oglą­da­łam wszyst­kie tele­no­wele które rów­nież miały miej­sce w Peru, więc mia­sto mniej wię­cej było mi znane:), pocią­giem wraz ze zna­jo­mymi dosta­li­śmy się do Aguas Calien­tes, gdzie zaczyna się praw­dziwa przy­goda. Czekała nas trzygo­dzin­na wspi­naczka roz­po­czy­na­ją­cej się długo przed świ­tem po pra­wie pio­no­wej ścia­nie (opcją dla lame­rów był bus, który wywo­ził ludzi na szczyt) ze łzami w oczach, wykoń­czona, prze­kli­na­jąc cały świat dotar­łam na miej­sce! DAŁO SIĘ? DAŁO! Machu Pic­chu- robi wra­że­nie ale dla mnie więk­szym prze­ży­ciem była odbyta droga, więc nie mogłam w pełni wyko­rzy­stać chwil na szczy­cie! Mimo wszystko było warto!

Po skoń­czo­nym seme­strze moja przy­goda z Ame­ryką Połu­dniową nie dobie­gła końca, uda­łam się na pod­bój pół­nocy! Roz­po­czę­łam w Mán­co­rze, jest to miej­sce magiczne pod każ­dym wzglę­dem, to tam oka­zało się, że nie ist­nieją żadne gra­nice któ­rych czło­wiek nie jest w sta­nie prze­kro­czyć, (to takie dru­gie Llo­ret de mar. if u know what i mean!). Sza­aaleń­stwo nie do opi­sa­nia! A stam­tąd już rzut bere­tem do Ekwa­doru, gdzie rów­nież nie­moż­liwe staje się moż­liwe! Huś­tawka na krańcu świata w Bańos! Żyć nie umie­rać!

Pobyt w Peru to 6 mie­sięcy, które zaska­ki­wały mnie co dzień. Niemoż­liwe rzeczy oka­zy­wały się tylko kwe­stią czasu, wszystko co się tu wyda­rzyło tylko uświa­do­miło mi że „Impos­si­ble is nothing” oraz „Only the sky’s the limit”. Wiem, że wyko­rzy­sta­łam ten czas naj­le­piej jak mogłam!

Chwile spę­dzone tutaj będą naj­lep­szymi momen­tami w moim życiu i każ­demu z Was mogę tylko życzyć takiej przy­gody. Jedze­nie po jakimś cza­sie oka­zało się być naj­smacz­niej­szym jakie kie­dy­kol­wiek mia­łam moż­li­wość spró­bo­wać a Pisco ulu­bio­nym drin­kiem. Teraz Peru do mój drugi dom gdzie pozna­łam ludzi, któ­rzy stali się moimi przy­ja­ciółmi.
Lima – mia­sto z któ­rego chcia­łam ucie­kać jest miej­scem, które w moim sercu ma spe­cjalne miej­sce!

I <3 Peru!

Klaudia Okarmus

AccessoriesNike